De eerste video recorder die m'n ouders kregen was een Philips VCC 2000. Dat ding werd op een woensdag geïnstalleerd.

Na een totaal kansloze ochtend waarin de tafel van acht niet eens het ene oor in kwam, rende ik zo hard als ik kon naar Videotheek Karin. Eenmaal thuis wilde m'n moeder eerst zien wat ik had uitgezocht.

Dat was Mad Max.

Ik was tien.

De volledige (en ongetwijfeld zeer genuanceerde flaptekst) heeft ze nooit uitgelezen en die film kreeg ik niet te zien. Dat had denk ik te maken met de woorden geweld en verkrachting in de eerste alinea.

Gelukkig had ik een vriendje met makkelijkere ouders.
Daar zag ik nog voor m'n twaalfde klassiekers als:


Of deze:



Goeie tijden.