De Nintendo DS is erg populair bij mensen die het verschil niet kennen tussen Halo en Hello Kitty. Ze zitten dan ook niet te wachten op ouderwetse videogamegenres als de klim en klauteraar of shooter.

Daarom is het niet raar dat shit als de KORG DS-10 wordt uitgebracht. Dit is een programmaatje dat die legendarische KORG MS-10 synthesizer nabootst op je DS.

En als ik je dan vertel dat een classic als Fun Fun's Happy Station (thanks, Jak) met dat ding gemaakt is krijg je nu vast een plakkerige sensatie in bepaalde lichamelijke regionen. Is niks om je voor te schamen hoor.

Hoe hard:

Thys noemt me af en toe dudethefuckster. Dat vind ik erg mooi. Ik ben dan ook een gast. Een kerel. Een vent. En jongens zoals ik die van tijdschriften houden zitten goed. Die worden bediend met blaadjes over videogames, jagen, gitaren, of samplers en sequencers.

Maar wat als je nu zoals ik ook wel eens iets over kunst en shit wil ontdekken? Dan kom je al snel bij van die navelstaarderige toestanden als Mr Motley terecht. Of blaadjes met alleen maar typografie en namen op de cover die je niets zeggen.

In de boekhandel van Palais de Tokyo kwam ik The Journal tegen. En ja, ook zij hebben namen op de voorkant. Maar whatevéur, zoals ze dat in Parijs zeggen. Plus Miranda July en Beirut staan erbij.

Zo hebben ze een aardig modestukkie waarbij de dragers iets vertellen over het bijzondere moment waarop ze de outfit aanhadden:

En staat er in dit nummer een repo van Kenneth Cappollo: die skatefoto's zijn echt wonderschoon.

Ga anders langs bij z'n blog en doe 'm de groeten.

En neem een abo op The Journal. Doe ik dat ook.