Zoals beloofd. Deel II van het MiniMail interview met Marten Mantel.

Stel je mag het journaal presenteren, zou je de woorden 'drugs' en 'website' dan net zo kunnen uitspreken als Sacha de Boer?
'Ik vind deze vraagstelling getuigen van een behoorlijk naïef beeld van de wereld in het algemeen en die van de nationale nieuwsverstrekking in het bijzonder. Nieuwslezers zijn contractueel verplicht die woorden zo uit te spreken: dat doen ze echt niet uit vrije wil. Ze worden intern opgeleid om uit het Engels stammende woorden precies zo te zeggen dat het lijkt alsof ze lijden aan een exotische vorm van smaakpapilepilepsie. Dus om je vraag te beantwoorden: yehhs.'

Het is duidelijk te merken dat je met Nederlandse comedy's bent opgegroeid. Ga je er zelf ooit nog eentje schrijven?
'Ik denk niet dat ik overdrijf als ik zeg dat 'Mijn Dochter en Ik' me gevormd heeft, als mens. Maar of dat betekent dat ik zelf een Nederlandse comedy moet schrijven? Misschien moet ik met een Oekraïense beginnen, als oefening. Ik hou je op de hoogte!'

Marten Mantel is grappiger dan een Duits woordenboek en maakt die fotobijschriften waar zelfs je oom uit Heerlen om moet lachen. Oh ja, hij heeft ook een site en was lekker bezig voor Spunk. Hoogste tijd voor deel I van het MiniMail interview met Hoepla. Marten Hoepla.

Het gerucht gaat dat je ouders goed bevriend zijn met André van Duin.
'Nee, nee! Dat is een leugen! Een vieze, respectloze leugen. Ik begin er langzamerhand schoon genoeg van te krijgen dat men dit soort onware, beledigende verhalen de wereld in brengt. En ik weet wel dat ik me er niks van aan zou moeten trekken, maar ik word er zo vaak mee geconfronteerd dat er soms iets knapt. Iets van binnen, iets vitaals, iets dat kan knappen. Vooral als mijn ouders erbij betrokken worden. Want mijn ouders zijn goede mensen met harten van goud, en verdienen dit soort laster niet.'

Welk boek heb je meer dan viereneenhalve keer gelezen?
'Ik mag graag zeggen dat ik 'Through the Looking Glass' van Lewis Carroll elke maand wel een keer lees. (In de praktijk komt dat neer op één keer in de twee jaar.) Maar op vaker dan viereneenhalve keer zit ik in elk geval makkelijk. Het is mijn lievelingste boek in de wereld, en ik mag graag zeggen dat ik het gedichtje 'The Walrus and the Carpenter' uit hoofdstuk 4 helemaal uit mijn hoofd ken. (In de praktijk komt dat neer op helemaal niet.)'

Is het vervelend om niet te kunnen dansen?
'Heel! En niet alleen voor mij en mijn langzaam wegstervende eergevoel. Ook voor de taxichauffeurs die mijn pad kruisen wanneer ik na een avondje (pogingen doen tot) dansen naar huis fiets. Want tijdens de extravagante huilsessies die ik op die momenten houd kan ik een rood stoplicht totaal niet meer van een groene onderscheiden.'