De Komende En Gaande Man is een column van Boudewijn Bollmann over straatfotografie met zo veel mogelijk schaamteloze linkjes naar z'n eigen werk min mogelijk vaktermen. Maar waar mogelijk met humor en relativering.

------------------------------------------------------

Toen ik drie jaar geleden begon met fotograferen had ik geen idee dat ik ooit echte straatvrienden zou krijgen. Mannen en vrouwen met mooie verhalen en geschiedenissen die er toe doen. Zwervers, daklozen, junkies: allemaal levendiger dan de hangende man achter zijn televisietoestel.

Ik luisterde, keek aandachtig en maakte foto’s wanneer zowel de straatman als ik dat nodig achtte.

Met sommigen trok ik een tijdje op en leerde ik het vergankelijke leven liefhebben. Gruwelijk leerzaam. Tegenwoordig brengt de fotografie mij het brood op de plank. Helaas heb ik dus minder tijd om te hangen met deze wandelende avonturen. Maar goed, we hebben de foto's nog:

Cor



Dit is Cor Hoeks, de legende. Als je geen euro op zak had vroeg hij je te gaan pinnen. Klassieke zwerver zoals ze in films voorgesteld worden: krom, klein, en voorzien van vuige baard en paarse jas. Tot voor kort leefde Cor op straat. Daar heb ik hem vaak gefotografeerd. Een van de allereerste keren was in de kerk. Zijn oog was ontstoken. Nog steeds een van mijn beste zwart-wit foto’s.



Tegenwoordig staat Cor onder forensische behandeling. Je moet weten: hij is geen modelburger. Ongeveer twee keer per maand zoek ik hem op. Daar verheug ik mij altijd op. Cor is vrolijk en heeft simpele maar goede verhalen. Met niemand kun je zo goed over de kleine dingen praten als met Cor. Hij schildert ook graag. Zijn favoriete onderwerp is het hoofd van Ernie.

Raul





Raul is jonger dan ik maar heeft al een dochtertje. Zij woont samen met zijn vriendin in Suriname - waar hij oorspronkelijk vandaan komt. In Nederland leeft Raul bij zijn moeder en toen ik hem voor de eerste keer ontmoette (waar precies weet ik niet meer, maar in de bibliotheek zal het niet geweest zijn) was hij super high en gebruikte hij het ene bolletje na het andere.

Met zijn hoofd was hij er nooit echt bij. Toch was Raul een belangrijke dealer, een jonge ondernemer op straat. Trots en sterk binnen zijn eigen groep, maar kwetsbaar daarbuiten.

 Raul is nu afgekickt. Hij ziet er veel beter uit en zei laatst tegen me: een man moet werken, anders ben je geen man. Daar kan ik in komen. Volgens mij wil hij echt iets gaan maken van zijn leven.

Dirk


Dirk ontmoette ik op een verloren zondag in het park, toen ik voor Jan van Tienen’s Citysounds een fotoreportage maakte over de verrotte plekken van Tilburg. Geleund over het stuur van zijn fiets dronk Dirk blikken bier en genoot hij van het eindige leven als man.

We praatten aan één stuk door – onder andere over zijn werk op de scheepswerf en in de metaalsector - tot het bier op was en we besloten dat het leven goed was. In de supermarkt waren we redelijk dronken en op het eind van de dag heeft hij me de daklozenopvang binnengepraat.



------------------------------------------------

Hier zie je nog veel meer straatmannen die ik ontmoet heb. Veertien van deze portretten heb ik destijds opgehangen in het openbaar, maar die werden gestolen. Zelfs hun foto’s blijven niet plakken.

Straatmannen gaan altijd hun weegs. Als dakloze of junk heb je veel shit aan je hoofd, maar je bent tenminste vrij. Ze slijten hun dagen op geheel eigen wijze. Eindeloos veel dagen, die hen gegeven zijn onder de zon.