Volgens Pete Tong van BBC's Radio 1 heeft dj Fake Blood al eerder gedraaid in een uitzending van Essential Mix. Maar dan onder een andere naam, want ja, Fake Blood doet lekker geheimzinnig.

Supervermoeiend natuurlijk. Alsof iemand het iets kan schelen wie toch die man is die elke zaterdagnacht de nummers snijdt. Alleen z'n smaak en skills zijn belangrijk.

En holy c.r.a.p. wat kan Fake Blood rammen. Het verhaal achter deze twee uur durende mix:

"The theme was this: Rather than just bang it out for 2 hours (yawn) I thought I would split it into 2 distinct halves, and show a wider range of music I love. Plus it makes it more interesting to put together, and to listen to hopefully:

The 1st hour represents THE CLUB, and is the kind of stuff I am playing out. A bit heavier for that apex of the night.

But the 2nd hour is THE AFTER PARTY, and is me playing other stuff I love, but goes a bit deeper, stripped back, melodic and unusual. Music to watch the night turn into morning. It'll definitely throw a few people, but that was kind of the intention."


Fake Blood - Essential Mix


Tracklist in de comments...

Dit is de eerste editie van Gitaren Met Haren, een rubriek waarin mannen met kapseltjes en een gezond testosterongehalte hun shine pakken.

Ritchie Blackmore bijt het hoofd van een vleermuis spits af. Deze baas staat op nr. 55 van de lijst met beste gitaristen van Rolling Stone, was één van de oprichters van Deep Purple en begon later Rainbow. Behalve absurd mooie platenhoezen was deze band van Ritchie ook verantwoordelijk voor de meest intense powerballad sinds Sinead o'Connor.


Rainbow - Desperate Heart

(Klik op beeld voor grotere weergave.)

DE KOMENDE EN GAANDE MAN #1
PROLOOG

Boudewijn Bollmann is een fijne fotograaf. En nu ook een columnist voor MonoBrow. Wat een leven.

----------------------------------------------------------------------------

Zo nu en dan voel ik de bittere noodzaak om ergens over te schrijven. Dat kan in een dagboek, maar deze blog leent zich veel beter voor mijn onderwerp:

straatfotografie.

Het woord straat suggereert dat zulke foto’s per se op straat genomen moeten worden, maar in een (muf) kantoorgebouw, op de wc, in het park of pretpark telt ook.

Kortom: in alle openbare ruimtes. Of zoals de Engelsen het zeggen: in public. Aldaar spelen zich machtige taferelen af die – in al hun onnozelheid – een passende foto verdienen.

De Komende en Gaande Man is de titel van een serie blogs die ik de komende tijd ga schrijven. Natuurlijk met begeleidend beeldmateriaal in de vorm van foto’s. Samen doen ze een poging de schoonheid van de straatfotografie te ontrafelen.

Zodat jij als lezer zèlf aan de slag kan. Desnoods zonder fototoestel, want uiteindelijk draait het om de glimlach die de eindeloze stroom Ontelbaren* je op het gelaat doet toveren.

Het is een eerlijke manier van kijken, die straatfotografie. Je komt ergens aan, maakt de foto en gaat weer weg. Snel, gestaag, geconcentreerd.

Daartussen: de beproeving in het gelaat zien en een ultiem gevoel van geluk op de koop toe. Een vreedzaam scherpschutter, dat ben je. En als het goed is jaag je de momenten zelf een beetje aan.

In de eerstvolgende aflevering van De Komende en Gaande Man: veelgebruikte trucjes in de straatfotografie (gebruik ze niet).

Boudewijn Bollmann


(*de Ontelbaren: mensen die onze steden bevolken. Van daklozen tot superblitse zakenlui.)