Als ik een psycholoog/socioloog was zou ik onderzoek doen naar het effect dat een unisex voornaam op de drager heeft.

Ik ontdek dan waarschijnlijk dat het altijd lachen is wanneer je een telefonisch verkoper aan de lijn hebt: "Spreek ik met de heer/mevrouw Anne de Vries?."

En zou dan blijken dat jongens met een unisex naam zich vrouwelijker gedragen en meisjes juist mannelijker?

Dus. Nou.

---------------------------------------------
Het werk van Anne de Vries ken ik al een paar jaar, maar gek genoeg (wat ben je toch een gekke jongen) heb ik nog nooit een MiniMail met de beste man gedraaid of op een andere manier aandacht besteed aan zijn absurrrde output.
---------------------------------------------

Dom natuurlijk.

Anne maakt fotografisch werk dat jij gelijk voelt en een kunstcircuitveteraan prima kan 'plaatsen' en 'duiden.' Highbrow x lowbrow. De popcultuur druipt er dan ook van af. En vanaf 26 november kun je die oplikken in Foam.

Tot die tijd dit:

Anne de Vries - Werk

De weergoden zijn druk met het wegspoelen van afwaswater (everzwijn ovenschotel zo te zien) dus MonoBrow past zich aan en brengt je een boekje vol naargeestige fotografie.

Ik vond dit drukwerk (oplage 600) in De Balie. Het is een uitgave van Roma Publications, een club waar ik je al eerder over verteld heb.

De fotografie is van Raymond Taudin Chabot, een kunstenaar met een zwak voor pretzels. En viezige ruimtes en gebruiksvoorwerpen. Maar toch ook heel lekker.





Het boekje bestel je hier. Pretzels eh, die verkochten ze vroeger bij de joodse bakker in Zuid, maar die is dicht.

Het goede van NY Perspectives is dat je niet alleen een Dude Dit Is Awesome-erlebnis krijgt bij het zien van de in Amsterdam geschoten foto's van New Yorkse fotografen.

Het opgeknapte Stadsarchief waar de expositie in gehouden wordt is die paar euro alleen al meer dan waard. Kom maar door met die cosmopolitische vibe: natuurstenen vloer, zwarte vlakken, glas, staal, strakke witte muren en dit alles in combinatie met oorspronkelijke elementen van het voormalige bankgebouw.

Oh en dan is er ook nog een cute boekhandeltje dat gespecialiseerd is in het onderwerp Amsterdam. De enige bummer is het café, daar is het eten niet echt lekker en hun interpretatie van het begrip overpriced valt geen speld tussen te krijgen.

Maar dat is een kwestie van het gebouw uitlopen en schuin oversteken naar die bagel joint op de hoek.

MonoBrow. Making you culturally relevant since 07.

Kreeg een mail van my main Menno Kok. Hij was nogal opgewonden, die caps was locked:

ON THE 17TH. OF JUNE, PRE-GRADUATION STUDENTS FROM THE FOTO-ACADEMIE AMSTERDAM SHOW THEIR WORK FROM 19.30 @ THE MINIBAR. THE PRESENTATION IS THE RESULT OF A WORKSHOP GIVEN BY MENNO KOK

Morgen dus.

Geen idee hoe of wat. Maar ILP is heter en smaakvoller dan Titty City.

"Adam était un brouillon, Eve une œuvre d'art"



(MiniMail wordt gesjefd!)

Voordat je aan deze posting begon wist je nog niet dat je zaterdag heel erg gezellig staat te doen op een opening bij Liefhertje + De Grote Witte Reus.

In deze Haagse gallerie/kenniscentrum/winkel/lounge/parenclub wordt vanaf vijf uur het werk gepresenteerd van modeontwerper Sara Vrugt en fotografe Sarah Carlier.

Volgens Liefhertje maken ze beiden werk met een sociaal geëngageerde ondertoon. Alsof Hans Klok alleen nog maar biologisch gefokte konijnen laat verdwijnen, zeg maar.

Hoe dan ook, ik werd geraakt door de kleding van vrouw Vrugt, die is echt nice. Ik voel die internationale klederdracht-vibe als een gek:



Deze kledingontwerpen maken deel uit van het project Een Rode Draad. Wat dat inhoudt, vraag je zaterdag maar. Doe eens gek, spring in je Corolla en holla met je neven naar Den Haag.

Zaterdag 6 juni 2009
17.00 - 21.00 uur
Te bezichtigen t/m 18 juli 2009

Rondingen, ronde dingen, van voren of van achter: ik houd ervan.

Helemaal als ze zo betaalbaar zijn. Vorige week tijdens dat House Of Orange-gebeuren zocht ik twee werken uit van the talented mevrouw Wyne Veen (onder de rivieren beter bekend als Wieneke Veenstra).

Gister heb ik de door haar zelf geprinte foto's opgehaald. Zoals je ziet maakt ze next level stillevens, want mooi en creepy tegelijk.

-----------
Mocht je me naar aanleiding van bovenstaande analyse willen boeken als hedendaagse kunstcriticus, ik spreek alleen tijdens expositie-openingen waar Best bier geserveerd wordt.
-----------

Wyne Veen - Portfolio

Vanmiddag bij fotoagentschap House Of Orange mooi werk scoren voor bedragen die lager zijn dan de acties van je ex? (Het gerucht gaat dat je al foto's koopt vanaf tien euro.) Hell yes.

17.00 – 21.00
Nieuwezijds Voorburgwal 28-30


Annemarieke van Drimmelen
Daan Brand
Dirk Lambrechts
Duy Quoc Vo
Femke Reijerman
Hans van Brakel
Jenny Hands
Lukas Göbel
Miep Jukkema
Philip Riches
Sandor Lubbe
Tim Keen

En de reden dat ik erbij ben:

Wyne Veen

De Komende En Gaande Man is een column van Boudewijn Bollmann over straatfotografie met zo veel mogelijk schaamteloze linkjes naar z'n eigen werk min mogelijk vaktermen. Maar waar mogelijk met humor en relativering.

------------------------------------------------------

In 2008 interviewde ik voor mijn afstudeerscriptie Peter Bas Mensink, hoofdredacteur van GUP Magazine. Dit is wat hij zei:



'Als mensen terugkomen uit New York hebben ze onderling allemaal dezelfde foto’s gemaakt; ze fotograferen wat zij zelf interessant vinden en denken te weinig na over wat anderen interessant zouden vinden.'

'Voor ons Nederlanders is New York natuurlijk een totaal andere wereld en daardoor ontstaat het gevaar dat we juist die zaken gaan fotograferen, waarvan we allemaal denken dat ze net dat beetje anders zijn. Uiteindelijk blijken ook deze alternatieve beelden vast te liggen, gebaseerd op conventies. Waardoor onderling toch weer een homogeen beeld ontstaat.'



Dat homogene beeld houdt me bezig. Als ik zelf aan het fotograferen ben, probeer ik het te vermijden. Niet makkelijk! Wel makkelijk: het afkraken van andermans straatfoto’s. Toch is dit cynisme noodzakelijk om m'n eigen werk origineel en scherp te houden.

En daarom nu: straatfotografie - hoe het liever niet moet.



Deze poster hangt in minstens tienduizend studentenhuizen gruwelijk lelijk te wezen. Ikea, bedankt:



We zien gele taxi's - met de nadruk op GEEL. En we zien het fenomeen dat sedert de komst van Photoshop ultravaak wordt toegepast. Eén kleur, de rest zwart-wit. Puur omdat het kan. Ik voel me een beetje misselijk worden. Hier nog twee van dit soort foto’s.


Voorbeeld twee: Urban Photography.



Wat is er zo urban dan? Foto’s van mededelingbordjes, leidingen en kraantjes, verlaten zetels, een trappenhuis. Elke keer weer dezelfde onderwerpen. De ene foto net wat schuiner dan de ander. De andere net wat meer scherptediepte dan de ene. Het internet staat er vol mee, het avontuur in de verlaten fabriekshal voorop.

Tot slot nog wat visuele trucjes. Van presets waarmee je digitale foto’s die blitse analoge look geeft (ga dan gewoon analoog fotograferen):



Tot Tiltshifting (fijne visuele truc, maar wat is nou precies de toegevoegde waarde? en HDR (twee foto’s met verschillende sluitertijden over elkaar heenleggen).



Goed, laten wij onze hoofden wat welverdiende afkoeling bieden. Peter Bas sluit af met wijze woorden:

"Je moet van te voren goed weten wat je wilt fotograferen. Als je niet weet naar welk beeld je op zoek bent, zul je het ook nooit vinden."

(Klik op beeld voor grotere weergave.)

DE KOMENDE EN GAANDE MAN #1
PROLOOG

Boudewijn Bollmann is een fijne fotograaf. En nu ook een columnist voor MonoBrow. Wat een leven.

----------------------------------------------------------------------------

Zo nu en dan voel ik de bittere noodzaak om ergens over te schrijven. Dat kan in een dagboek, maar deze blog leent zich veel beter voor mijn onderwerp:

straatfotografie.

Het woord straat suggereert dat zulke foto’s per se op straat genomen moeten worden, maar in een (muf) kantoorgebouw, op de wc, in het park of pretpark telt ook.

Kortom: in alle openbare ruimtes. Of zoals de Engelsen het zeggen: in public. Aldaar spelen zich machtige taferelen af die – in al hun onnozelheid – een passende foto verdienen.

De Komende en Gaande Man is de titel van een serie blogs die ik de komende tijd ga schrijven. Natuurlijk met begeleidend beeldmateriaal in de vorm van foto’s. Samen doen ze een poging de schoonheid van de straatfotografie te ontrafelen.

Zodat jij als lezer zèlf aan de slag kan. Desnoods zonder fototoestel, want uiteindelijk draait het om de glimlach die de eindeloze stroom Ontelbaren* je op het gelaat doet toveren.

Het is een eerlijke manier van kijken, die straatfotografie. Je komt ergens aan, maakt de foto en gaat weer weg. Snel, gestaag, geconcentreerd.

Daartussen: de beproeving in het gelaat zien en een ultiem gevoel van geluk op de koop toe. Een vreedzaam scherpschutter, dat ben je. En als het goed is jaag je de momenten zelf een beetje aan.

In de eerstvolgende aflevering van De Komende en Gaande Man: veelgebruikte trucjes in de straatfotografie (gebruik ze niet).

Boudewijn Bollmann


(*de Ontelbaren: mensen die onze steden bevolken. Van daklozen tot superblitse zakenlui.)

Simon Hoegsberg is een Deen die vanaf dezelfde plek op een brug in Berlijn, twintig dagen achter elkaar willekeurige voetgangers fotografeerde. Niks bijzonders zeg je? Jawel man, want hij maakte er een honderd meter brede foto van. Check z'n site:

Simon Hoegsberg - We're All Gonna Die

That's you and yours you're seeing.

Vieze plaatjes boekje GUP bestaat drie jaar. Dat wordt gevierd met een expo in Smart project Space. Dus trek je borrelpak aan, doe wat spuug in je lok en lees die photography Wiki nog een keer door. Dan maak je morgen indruk als je licht autistische neefje uit Brabant dat je opa aan het lachen krijgt met vieze moppen.

Voor de opening kun je vanaf 18.00 lekker cheap nassen van een GUP-menu bij LAB111, dat is nieuw dus goed.

In Smart project Space gaat het vanaf 20.00 uur los met gratis aka nul euro kostende iKi bier, gasten die liedjes draaien en werk van onbekende talentjes zoals Morad Bouchakour, Daido Moriyama, Desiree Dolron, Daniëlle van Ark, Audrey Corregan, Otto Snoek en WassinkLundgren.

H.O.P.P.A.

MonoBrow weet het zeker. Isabella Rozendaal is een huisdierenfluisteraar. Reken maar dat de fotograaf eerst poeslief met bakjes Sheba en Bonzo in de weer is. Die arme beesten een beetje gek maken, net zolang totdat het kwijl ze uit de bek loopt en ze alles doen om die snack te bemachtigen.

En dan en dan FLITS!



En staat zo'n beest vet lullig op de foto.

Of ik gelijk heb, daar kom je vanavond achter. Op de ouwehoerzender Het Gesprek zie je om 18.00 een reportage van een uur waarin Isabella lekker shined.

Daarna kun je de uitzending op deze spot bekijken wanneer je wilt.

Eind september is de LOWLANDS special van fotografie mag GUP klaar. Tis nogal een exclusief gedoetje en alleen online te bestellen.

Dat moet je gewoon doen want er zit nieuw werk tussen van de internationaal vermaarde topfotograaf Boudewijn Bollmann.

En van iets minder gearriveerde gastjes als Morad Bouchakour, Elza Jo, Barry Kornbluh, Otto Snoek, Stephanie Pistel, Krijn van Noordwijk en Dennis Duijnhouwer. Haha.



Shiiiit



(Beeld: Boudewijn Bollmann)

Wyne, MonoBrow-lezer.
MonoBrow-lezer, Wyne.

Nu ik jullie bij elkaar heb gebracht moeten jullie het toch echt zelf doen.

Groep expo BIS!

Opening party with great music and great drinks!
July 10 at 17.00, Plantagedok 8 - 10, Amsterdam
Visiting hours July 10 - July 16, 13 - 19h

Morgen dus. Als je tenminste into crazy talentvolle fotografen bent.

Ze zijn binnen. Handgenummerde exemplaren van Twisted Streets # 7.
Prima zoethoudertje totdat Was Er Maar Iemand Die Mij Uit Allerlei Sprookjesboeken Voorlas, verschijnt.

Wil je nummer 7 hebben?

Dan moet je me gewoon een keer in real live tegenkomen. Ik zorg namelijk dat ik altijd een stapeltje bij me heb. Ok. Zucht. Als je het lief vraagt stuur ik je er eentje op.

Boudewijn Bollman en MonoBrow gaan terug als Alpenkreuzers naar Frankrijk. Het is alleen weer even geleden dat ik de beste man gesproken heb.

Tijdens de opening van deze fotoexpo van Vice op precies te zijn. Daar duwde hij me een flyer in m'n handen van Twisted Streets #7. Dat is zijn fotozine. En dat is niet te doen.

Maar goed. hij had er met rode stift opgekrabbeld dat het bijna gereed is. Nu weet ik niet hoe lang bijna duurt, maar we zijn inmiddels een maandje of wat verder en ik zie nog niks.

Dus hoppa: ga naar Twisted Streets en vraag waar nummer zeven blijft. En in the meantime catch je een bad one en klik je op de foto's.

Hallo. Ik ben MonoBrow, elf jaar en ik doe een bruine bank na waarop allemaal lekkere modellen lekker moeilijk liggen te doen.

/hnngghhgg.

Dat is andere koek in vergelijking met die keer dat ik op vakantie in Brazilië probeerde een American Apparel advertentie na te doen:



Via The New Shelton Wet/Dry

Deeltje twee van de MiniMail met Isabella Rozendaal. Hier de eerste posting.

Heb je ooit foto's van mensen niet gebruikt om ze tegen zichzelf in bescherming te nemen?
'Jawel. Maar dat was dan ofwel omdat het iemand was die ik kende, of omdat het gewoon te plat was. Een foto van een kwijlende gehandicapte is voor mij bijvoorbeeld niet zo interessant. Ik schep er veel meer genoegen in te laten zie hoe mensen ervoor kiezen zich te presenteren.'

Van welke onderwerpen krijg jij rode koontjes tijdens het fotograferen?
'Dieren! En jagers, op dit moment. Ook oude vrouwen die er nog heel goed uitzien. Of daar in ieder geval heel erg hun best voor doen.'

Wat is het mooist om vast te leggen?
'Een foto is voor mij geslaagd als hij gemengde gevoelens oproept. Lelijk maar toch mooi, belachelijk maar toch vertederend, gruwelijk maar toch lief, zoiets.'

Lees je wel eens een roman? Nog een tip?
'Bij vlagen, als ik tijd heb. Ik vond de boeken van Houellebecq heel goed.'

Vind jij World Press Photo ook zo stom? Met die voorspelbare foto's van rampen en oorlogssituaties?
'Ik vind de World Press Photo ontzettend stom. Maar dat is misschien wel omdat ik schandalig weinig interesse in politiek heb. Ik begrijp dat nieuwsfotografie belangrijk is, en er zijn persfotografen die echt hun vak verstaan. Maar toch denk ik dat mensen inmiddels teveel oorlogsfotografie hebben gezien om er nog echt van onder de indruk te zijn.'

Ja
'Beelden van jongens met geweren en sjaals om hun hoofd, die achter een tank aanlopen in een stofwolk, of een huilende moeder met een bloedend kind in haar armen, daar lig ik niet wakker van. Ik ben een paar keer op de World Press exposities geweest en ik vond er weinig aan. Ik was wel onder de indruk van het boek van Geert van Kesteren, Why Mister Why. Daarin wordt, ook omdat het zoveel foto's zijn, meer een verhaal vertelt waarin je je kunt laten meeslepen.´

Wat doe je de komende tijd?
´Mijn boek On Loving Animals wordt net uitgegeven, dus dat gaan we vieren! Ik hoop dat veel mensen het leuk vinden en kopen.´

Haha
´We moeten nog een releasefeestje organiseren (ergens in januari). Verder wil ik nou ook wel heel graag nieuwe dingen fotograferen. Ik ben net begonnen met een serie over jagers (zie mijn site), die wordt heel hard.´